Μαμά…πεινοῦσα!..

Το πόσο μου ἀρέσει τελικά νά βουτάω στόν χρόνο δέν περιγράφεται. Ὁ καιρός ἀνοιξιάτικος, ἡ διάθέση μου στά ὕψη, ἡ χρονομηχανή φουλαρισμένη, την καβαλάω καί ξεκινάω. Δέν  ἀργεῖ νά φανεῖ ἀπό μακριά το πρῶτο κόκκινο φανάρι.Χαμηλώνω  ταχύτητα  καί ἀφήνω την μηχανή νά τσουλήσει. Καλοκαίρι του 2004, βραδάκι…ὁ τζίτζικας ὅμως ἀκούραστος  συνεχίζει το βιολάκι του. Ἐγώ ἀόρατος μπάστακας σέ μιά μεσοαστική Ἑλληνική οἰκογένεια νεόκτιστης πολυκατοικίας. Ἡ παραγγελία ἀπ' το Κινεζικό ἔχει μόλις φτάσει καί το τραπέζι εἶναι γεμάτο ἀπό ἀσιατικές λιχουδιές.Από πάπια μέ γλυκόξινη σάλτσα μέχρι τηγανισμένη μπανάνα μέ μέλι.  Μάταια ὅμως ἡ μαμά του μικροῦ Γιωργάκη προσπαθεῖ νά τον πείσει νά φάει. Τα ἐπιχειρήματά της εἶναι μᾶλλον ἀδύναμα ἀφοῦ κι αὐτό ἀκόμα το πολυπόθητο  play station  ἔχει γίνει κτῆμα του μικροῦ.  ΄΄Ἄχ…΄΄ , ἀναστέναξε ὁ φιλοξενούμενος  ἀπ' το χωριό  παππούς. ΄΄Ἐμεῖς μεγαλώσαμε μέ μπομπότα…΄΄,  χωρίς νά προλάβει νά ὁλοκληρώσει την σκέψη του τον διακόπτει ὁ γιός του λέγοντας,΄΄Ἄλλα  χρόνια τότε πατέρα. Τώρα  ἔχουμε ἀλλάξει σελίδα.Εἴμαστε στόν σκληρό νομισματικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής οικογένειας, μέ ἰσχυρή καί ἀνταγωνιστική ἐθνική Οἰκονομία.Το  διαβεβαιώνει ὁ πρωθυπουργός της χώρας. ..εἰδες πού δέν ἤθελες το εὐρώ ;΄΄ …Κάπως  ἔτσι κυλάει ἡ βραδιά στό μπαλκόνι του 2^ου ὀρόφου μακαρίζοντας την τύχη της Ἑλλάδος…Ἐγώ στέκω ἐκεῖ, ἄλλωστε το φανάρι εἶναι ἀκόμα κόκκινο καί τα μπουτάκια της οἰκοδέσποινας λαχταριστά γιά νά πῶ την ἁμαρτία μου…Το πρωί βρίσκει την ὡραία μαμά πάνω ἀπ' το προσκέφαλο του τρομαγμένου γιοῦ της. ΄΄Μαμά εἶδα ἕνα πολύ κακό ὄνειρο. Ήμασταν λέει σέ ἕνα ἄλλο σπίτι πολύ παλιό καί μικρό. Τον μπαμπά τον εἶχαν ἀπολύσει ἀπ' την δουλειά του καί τα λίγα χρήματα που ἔπαιρνες ἐσύ δέν μας ἔφταναν.Τα μόνα κινέζικα πού ἔμπαιναν πιά στό σπίτι ἦταν τα ροῦχα ἀπ' το φθηνομάγαζο της πλατείας. Χρωστούσαμε παντοῦ καί ἔλεγαν στόν μπαμπά ὅτι θά τον πᾶνε φυλακή. Δέν εἴχαμε πολύ φαγητό καί τα ροῦχα μας ἦταν φθαρμένα.Εἶδα συμμαθητές μου νά λιποθυμούν ἀπ' την πείνα.Ἔβλεπα ἀνθρώπους νά ψάχνουν στά σκουπίδια γιά φαγητό.  Ὅλα ἦταν διαφορετικά ,ἔλειπε το χαμόγελο ἀπ' τα χείλη ὅλων μας.Μέχρι καί ἡ Ἑλληνική σημαία δέν κυμάτιζε πιά στήν Ἀκρόπολη! Μαμά…πεινοῦσα!..

Ἡ κύρια γέλασε μέ την ψύχη της καί διηγήθηκε το ὄνειρο στόν ἄντρα της. ΄΄Δέν γίνονται τέτοια πράγματα ἀγόρι μου, μήν ἀνυσηχείς. Ὁ μπαμπάς ἀγόρασε κάτι χαρτιά πού ἔχουν ἐξασφαλίσει το μέλλον μας. Ὁμόλογα του Ἑλληνικοῦ Δημoσίου τα λέμε ἐμεῖς οἱ μεγάλοι…Ἐφιάλτης ἦταν αὐτό πού εἰδές καί πέρασε…΄΄ Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά καί εἶδα το φανάρι πράσινο. Γκάζωσα την μηχανή   γιά νά μήν ἔρχονται στ' αὐτιά μου τα ἀπεγνωσμένα λόγια του μικροῦ Γιωργάκη…