Πενίας μέν ὅρος ἡ τοῦ κλήρου τιμή…

Τελικά ὅσο πιό πολύ βουτᾶς στήν ἀρχαία Ἑλληνική γραμματεία ,τόσο  ἀντιλαμβάνεσαι ὅτι  ἡ βιοθεωρία των προγόνων μας, προσπερνᾶ  κατά πολύ την ἐποχή μας. Τον τελευταῖο καιρό αποφάσισα νά ἀκολουθήσω τα χνάρια του Πλάτωνος μέσα ἀπ' τους <<Νόμους>> του. Μεταξύ των ἄλλων ἐκπληκτικῶν περιέγραφε καί το ὅριο της φτώχειας. Κοντοστάθηκα ἀρκετή ὥρα πρίν ἀκολουθήσω τα ὑπόλοιπα φιλοσοφικά ἀποτυπώματα τοῦ Ἀθηναίου φιλόσοφου. Ὁ παππούς ὁ Πλάτων ἔθετε ὡς ὅριο της φτώχειας την κατοχή ἑνός κλήρου,ἑνός κομματιοῦ γῆς δηλαδή, μαζί μέ τίς ὑπάρχουσες κατασκευές  (σπίτι ,ἀποθήκη ,κ.α). Αὐτή κατά τον Πλάτωνα ἦταν ἡ ἐλάχιστη  ἐγγυημένη περιουσιακή κατάσταση των Πολιτῶν που ἔπρεπε νά διασφαλίζει το κράτος.

Στή σύγχρονη <<Δημοκρατική >> Ἑλλάδα φτωχός θεωρεῖται κάποιος που δέν ξεπερνᾶ το πόσο των 6.000 εὐρώ. Οὔτε λόγος φυσικά γιά ἰδιόκτητο σπίτι καί ἕνα κομμάτι γῆ. Αὐτά θεωροῦνται ὑπερπολυτελή κόστη διαβιώσης… Ἡ διαφορά βεβαία εἶναι ὅτι τότε ὁ Πλατῶν ἀπευθυνόταν σέ Πολίτες ,ἐνῶ σήμερα ὁ Σαμαράς ἀπευθύνεται  σέ ὑποταγμένες καί χειραγωγημένες ἀτομικότητες πού ἀδυνατοῦν νά τον φανταστοῦν λουσμένο ἀπό  σάπιες τομάτες …