Ἐπαναφορά.

Ἄν πῶ ὅτι ἔχω διαθέση νά ἀσχοληθῶ μέ την τρέχουσα πολιτική κατάσταση καί το κωλοδάχτυλο του Βαρουφάκη στούς Γερμανούς , θά πῶ ψέματα .Ἄν καί το ὑψωμένο κωλοδάχτυλο στούς Γερμανούς ( ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων)  θά πρέπει νά εἶναι το σημεῖο ἀναφοράς  κάθε μας πρότασης ὅταν τους μιλᾶμε…Ἡ ἀλήθειᾳ εἶναι ὅτι πρέπει νά μ’ ἔχει πιάσει ἡ ἀνοιξη μιᾶς καί σέ λίγες μέρες θά κάνει την θριαμβευτική της εἴσοδο. Ἄν κρίνω δηλαδή ἀπ' την διαφαινόμενη ἀλλεργία που μου στέλνει τα πρῶτα μηνύματα καί την διάθεση νά ἀμπελοφιλοσοφήσω, θεωρῶ σχεδόν βέβαιο ὅτι ἡ ἀνοιξη μου κλείνει το μάτι γιά τα καλά. 

Μ αὐτήν την διάθεση ξεφύλλιζα προχθές το λεξικό ἀναζητώντας την ὀρθογραφία μιᾶς λέξης καί <<σκόνταψα >> στή λέξη ‘Ἐπαναφορά’. Μιά ὡραιότατη Ἑλληνική λέξη που φανερώνει την ἐπιστροφή μιᾶς καταστάσης στήν ἀρχική της θέση. Ἡ ὁμαλή ἐπαναφορά προκύπτει συνήθως ὡς ἀποτέλεσμα αὐτοκριτικῆς.  Μόνο τότε ἄλλωστε ἔχει οὐσιαστικό νόημα αὐτός ὁ ἐπαναπροσδιορισμός. Ἡ ἐπανατοποθέτηση δηλαδή της πραγματικότητας πάνω στήν ὑπαρκτή συνειδησιακή πλατφόρμα.

Ὡς ὑπέρμαχος της ἀτομικῆς εὐθύνης θεωρῶ ἀποκλειστικά ὑπόλογο το ἴδιο το ἄτομο πού ἄφησε νά μετακυλισθεῖ ἡ πραγματικότητα του ἐκτός αὐτῆς της πλατφόρμας. Πάθη, συναισθήματα, πόθοι  ἐδραζουν στό θυμικό καί ἐπιθυμητικό μέρος της Ψύχης  κυριεύοντας  το Ἐγώ του ἀτόμου. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς της κυριαρχίας εἶναι ὁ ΄΄‘Αἴολος ἄνθρωπος΄΄. Ὁ ἄνθρωπος δηλαδή πού ζεῖ στό κόσμο  των σκιῶν καί δέν πατάει σέ σταθερά σανίδια. 

Διεκδικῶ δέν σημαίνει παραχωρῶ , οὔτε τσαλαπατῶ ἀξίες καί ἀρχές.Ὅταν το σύστημα ἀξιῶν  του ἀνθρώπου πού διεκδικεῖ ἔχει ὑποστεῖ ἀλλοιώσεις τότε ἀσυνειδητως ἔχει μετατραπεῖ σέ θήραμα του ἰδιου του Ἑαυτοῦ του. Παγιδεύεται… Ἀπ' αὐτή την παγίδα ἀπεγκλωβίζονται μόνο οἱ δυνατές  Ψυχές πού ἔμαθαν νά ἀγωνίζονται ἀπαλλαγμένες ἀπό στείρους ἐγωισμούς. Οἱ ὑπόλοιπες κυνηγούν ἕνα ὄνειρο που μπορεῖ νά τους γίνει ἐφιάλτης…

Το κυνήγι του ὀνείρου γιά νά παραμείνει ζωντανό πρέπει νά εἶναι ἀληθινό χωρίς γκρίζα πέπλα …Κι ἄν ὑπάρχουν αὐτά τα πέπλα γιατί ὁ ἥλιος ἀργεῖ νά διαλύσει τίς σκιές ,το ὄνειρο ὀφείλει νά εἶναι εἰλικρινές…

Σα νά ἀμπελοφιλοσόφησα ἀρκετά μου φαίνεται  καί ἡ ἀνοιξη σκοπεύει νά κάτσει ὡς τα τέλη  Ἰούνη…

Ἡ ἠχώ του Ὀνείρου ...

΄΄...Βαριές καί ἄχρωμες οἱ σκέψεις βυθίζονται στά ἄπατα  του μυαλοῦ…Μαῦρες σκιές  σάν κατάρτια σπασμένα, σπρώχνουν το πλεούμενο κουφάρι ἀκόμα πιό βαθειά στό πάτο … Ἡ ἠχώ του Ὀνείρου,  ἄνεμος πού γλείφει  τα στενά δρομάκια της ἀναζήτησης καί γυρίζει την φτερωτή της ψυχής …Την ἀκολουθῶ…την νοιώθω…την χάνω…Ἀπομακρύνεται ἐνῶ σκοντάφτω ξοπίσω της στά πέτρινα σοκάκια…Πέφτω…Πονάει το πέσιμο…Γύρω μου εἰρωνικές φάτσες γελοῦν μαζί μου…Εἶναι τόσοι μικροί, τόσοι λίγοι κι ὅμως ἦταν αὐτοί που  ἀγγίξαν  το  Ὄνειρο…το ἔζησαν…Τα σαρκαστικά τους γέλια στοιχειώνουν μέσα μου…Σηκώνομαι…Τα βλέμμα μου ὅμως κατάχαμα ψάχνει κάτι…  Ποιόν  ψάχνει ; Πόσο ἀντέχει νά ψάχνει πιά;   Μήπως τον ἑαυτό μου;…Μπορεῖ…Ἔχει πέσει καί θέλω νά τον σηκώσω…Ἡ ἠχώ του Ὀνείρου  ἐκεῖ…βασανιστικά  ἐκεῖ…Κι ἐγώ ἀκόμα μιά φορά ἀλλοῦ νά ψηλαφίζω τους παγωμένους τοίχους του κενοῦ μου μήπως την συναντήσω…΄΄