Ἡ ἠχώ του Ὀνείρου ...

΄΄...Βαριές καί ἄχρωμες οἱ σκέψεις βυθίζονται στά ἄπατα  του μυαλοῦ…Μαῦρες σκιές  σάν κατάρτια σπασμένα, σπρώχνουν το πλεούμενο κουφάρι ἀκόμα πιό βαθειά στό πάτο … Ἡ ἠχώ του Ὀνείρου,  ἄνεμος πού γλείφει  τα στενά δρομάκια της ἀναζήτησης καί γυρίζει την φτερωτή της ψυχής …Την ἀκολουθῶ…την νοιώθω…την χάνω…Ἀπομακρύνεται ἐνῶ σκοντάφτω ξοπίσω της στά πέτρινα σοκάκια…Πέφτω…Πονάει το πέσιμο…Γύρω μου εἰρωνικές φάτσες γελοῦν μαζί μου…Εἶναι τόσοι μικροί, τόσοι λίγοι κι ὅμως ἦταν αὐτοί που  ἀγγίξαν  το  Ὄνειρο…το ἔζησαν…Τα σαρκαστικά τους γέλια στοιχειώνουν μέσα μου…Σηκώνομαι…Τα βλέμμα μου ὅμως κατάχαμα ψάχνει κάτι…  Ποιόν  ψάχνει ; Πόσο ἀντέχει νά ψάχνει πιά;   Μήπως τον ἑαυτό μου;…Μπορεῖ…Ἔχει πέσει καί θέλω νά τον σηκώσω…Ἡ ἠχώ του Ὀνείρου  ἐκεῖ…βασανιστικά  ἐκεῖ…Κι ἐγώ ἀκόμα μιά φορά ἀλλοῦ νά ψηλαφίζω τους παγωμένους τοίχους του κενοῦ μου μήπως την συναντήσω…΄΄