Καλοῦμε τόν Διόνυσο…

Ὅπως ἔχω πεῖ κι ἄλλες φορές  ἡ σημερινή οἰκονομική κρίση πηγάζει  ἀπ' την  κρίση ἀνθρώπινων ἀξιῶν.Κι αὐτή ἡ κρίση εἶναι το ἀποτέλεσμα μιᾶς βίαιης ἀναστολῆς ἑνός πολιτιστικοῦ ρεύματος που ξεκίνησε ἀπό την ἀρχαία Ἑλλάδα καί σκορπίστηκε σέ ὅλη την  οἰκουμένη. Ἀμπελοφιλοσοφίες θά μου πεῖ κάποιος…Κι ὅμως κάτσε καί σκέψου λίγο  καί θέσε κάποια ἐρωτήματα στόν ἑαυτό σου ὅπως, ΄΄ποιά εἶναι ἡ στάση ζωῆς μου στήν Ἑλληνική κοινωνία;΄΄ , πόσο ἐλεύθερος εἶμαι;΄΄ , πόσο πολύ κληρονόμησα τίς Ἑλληνικές Ἰδέες ἀπό τους προγόνους μου;΄΄… Ὁ Ἕλληνας δέν γνωρίζει πιά γιά τον Διόνυσο…οὔτε γιά την Δήμητρα…οὔτε γιά τον  Ἀπόλλωνα…ἔχει  συνηθίσει πιά νά προσκυνάει!  Κάτσε καί προσκύνα λοιπόν νεοέλληνα  καί περίμενε νά κερδίσεις την βασιλεία των ουραΓΩΝ!!!  Προσκύνα  κάθε θρησκευτική καί κοσμική ἐξουσία που σου πασσάρουν ὡς  σωτήρια…Το μυαλό σου δέν παράγει πιά, μεταπράτει…

Το Χειμερινό Ἡλιοστάσιο  ,ὅπως καί ὅλες οἱ τροπές του Ἡλίου, εἶναι ἐδῶ γιά νά μας θυμίζει καί νά μας παραδειγματίζει…Ὡς ἐλάχιστο δεῖγμα σεβασμοῦ παραθέτω τον παρακάτω ὀρφικό ὕμνο πρός τιμήν του θείου βρέφους Διονύσου…

Κικλήσκω Διόνυσον ἐρίβρομον, εὐαστῆρα, πρωτόγονον, διφυῆ, τρίγονον, Βακχεῖον ἄνακτα,   ἄγριον, ἄρρητον, κρύφιον, δικέρωτα, δίμορφον, κισσόβρυον, ταυρωπόν, Ἀρήιον, εὔιον, ἁγνόν, ὠμάδιον, τριετῆ, βοτρυηφόρον, ἐρνεσίπεπλον. Εὐβουλεῦ, πολύβουλε, Διὸς καὶ Περσεφονείης ἀρρήτοις λέκτροισι τεκνωθείς, ἄμβροτε δαῖμον· κλῦθι, μάκαρ, φωνῆς, ἡδὺς δ᾽ ἐπίπνευσον ἀμεμ[φ]ής εὐμενὲς ἦτορ ἔχων, σὺν ἐυζώνοισι τιθήναις

Απόδοση:

Τον Διόνυσον προσκαλῶ, τον θορυβώδη που φωνάζει ἐυά (ἐπιφώνημα ἐνθουσιῶδες), τον πρωτογενῆ, που ἔχει δύο φύσεις, καί ἐγεννήθη τρεῖς φορές, τον Βακχικόν βασιλέα, τον ζῶντα εἰς τους ἀγρούς, τον ἀνέκφραστον. τον ἀπόκρυφον, που ἔχει δύο κέρατα καί δύο μορφάς τον γεμᾶτο ἀπό κισσό, που ἔχει πρόσωπο ταύρου, τον πολεμικόν τον βακχικόν. τον ἁγνόν. που τρώγει ὠμά κρέατα, τον τριετῆ, που τρέφει τα σταφύλια καί ἔχει γιά πέπλο βλαστάρια. Ω Ἐυβουλέα, πολυμήχανε, που ἐγεννήθης στά ἀπερίγραπτα κρεββάτια του Διός καί της Περσεφόνης ἀθάνατε δαίμονα (θεέ) ἄκουσε, μακάριε, την φωνήν μου καί σπεῦσε μέ γλυκύτητα καί μέ προσήνεια. ἔχων εὐμενῆ διάθεσιν μαζί μέ τίς καλλίζωνες συντρόφους σου (τίς Μαινάδες καί τίς Βάκχες).