Μπῆκε γιά τα καλά ἡ ἄνοιξη. Βρῆκα καί γώ την εὐκαιρία
νά την κοπανήσω λίγο ἀπ' το τρελοκομεῖο της καθημερινότητας. Μπῆκα στό αὐτοκίνητο μέρα
πού ἦταν καί τράβηξα γιά τάς ἐξοχάς . Εἶχα φτιάξει διάθεση ἀπό κάτι ἐπετειακές
ἐκπομπές στό ραδιόφωνο γιά το 1821 καί σκεφτόμουν την σημερινή κατάντια πού
ἔχει περιέλθει ὁ πολιτικός μας βίος. Οἱ δρόμοι ἦταν ἄδειοι, ὁπότε δέν ἄργησα νά βρεθῶ
κάπου στά Δερβενοχώρια καί νά ἁπλώσω καταγῆς ἕνα τραπεζομάντηλο μέ ὅτι πρόχειρα
φαγώσιμα βρῆκα ἁπτό σπίτι ,ἀφοῦ
ἐγώ καί ἡ ὀργάνωση ἔχουμε χωρίσει…Θές το κρασάκι πού ἔπινα, θές οἱ ἐπετειακές ἐκπομπές
, εἶχε
καί πολλές παπαροῦνες ἐδῶ πού τα λέμε τριγύρω, ἄρχισα νά βλέπω ὁράματα σάν την Ιωάννα
της Λορένης. Εἶδα
νά παρελαύνω…Νά
παρελαύνω μπροστά στόν Κολοκοτρώνη .στόν Καραϊσκάκη, στόν Παπαφλέσσα, στήν Μπουμπουλίνα, στόν Διάκο, στόν Ἀνδρούτσο καί σέ
ὅλους ἐκείνους τους γνωστούς καί ἄγνωστους ἥρωες πού πότισαν μέ το αἷμα τους το
δέντρο της ἐλευθερίας.
Κάτω ἀπό τα πόδια τους σφάδαζαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ γραικύλοι
πού ἔχουν μάθει νά έρπονται. Οἱ
πολιτικοί καί ἠθικοί εὐνοῦχοι…Γιατί
ἔτσι εἶναι, ὅλα
μπορεῖς νά τα ἀλλάξεις ἀλλά την ΙΣΤΟΡΙΑ ποτέ! Ὅσο κι ἄν πονάει...νεογιανίτσαροι!