
Η θερμοκρασία είχε ήδη σκαρφαλώσει στους 38 βαθμούς και γυρίζοντας το μεσημέρι στο σπίτι αναζητούσα μια λύτρωση κάτω απ' το παγωμένο ντουζ. Ασυναίσθητα άνοιξα την τηλεόραση. Το τηλεοπτικό χάλι εμφανέστατο και αναμενόμενο αλλά από μπουτάκια και από βυζάκια ομολογώ ότι δεν είχα κανένα παράπονο. Κάπου εκεί λοιπόν μεταξύ απογοήτευσης και οφθαλμόλουτρου ξεπετάγεται ένα αφιέρωμα στον Michael Jackson. Χάσαμε τον Michael, χάσαμε τον Michael !!! Πω πω συμφορά..Βαρύ το πένθος παγκοσμίως . Θα έκανε λέει συναυλίες για να ξεφεσωσει τον κόσμο. Και δώστου τα κλάματα απ΄τους θαυμαστές και δωστου τα ξανθά ερωτήματα από τον Alfa '' μετά τον Michael ποιος; '' δεν άργησα να κλείσω την τηλεόραση. Ένας παιδεραστής . Ένας άνθρωπος που δεν συμβιβάστηκε ποτέ με το χρώμα του δέρματος του. Που φορούσε παντού και πάντα μάσκες στα παιδιά του. Που έπρεπε να χαπακώνεται καθημερινά για να παίρνει παράταση ζωής.
Ο πήχης αξίων των ανθρώπων εφάπτεται με το δάπεδο κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κόσμου γι αυτόν τον άνθρωπο. Άλλο ένα καλό παιδί της εξάλφας πάντως γιατί όλα έχουν το νόημα τους...